‘s Ochtends blijkt er nergens water te zijn. We vernemen dat ‘s nachts alle waterleidingen bevriezen en dat er moet gewacht worden tot de zon haar werk doet. Rond 10u begint het water weer te stromen. We nemen een heerlijk ontbijt en maken ons klaar voor de terugrit naar Lhasa.

Op zen-ritme naar Lhasa

We nemen onze tijd en de rit verloopt heel relaxed. Onderweg willen we nog een paar uurtjes gewoon even weg van alles en gaan voor een wandeling in de pure natuur over een prachtige heuvelrug die een mooi overzicht biedt over de uitgestrekte ruwe vlaktes en de bergmassieven op de achtergrond. Zo’n momenten van stilte en bezinning zijn geld waard.

En dan opeens … een trein door de hoogvlakte

Een paar uurtjes later zien we in de verte geheel onverwachts een heuse trein het landschap doorkruisen. Van naderbij bekeken blijkt dit de route tussen Peking en Lhasa te zijn die in 2006 geopend werd. Het gaat om een vrij nieuw en zeer ambitieus project, zoals we van de Chinezen gewoon zijn.

De treinroute overschrijdt de hoogtegrens van 5000 meter en is daarmee meteen de hoogste ter wereld. Om problemen met hoogteziekte te vermijden is extra zuurstof aanwezig voor de passagiers.

De aanleg verliep niet zonder opschudding. Het is inderdaad een sterk en gedurfd staaltje van Chinees vakmanschap en doorzettingsvermogen, maar er rezen veel vraagtekens over de drastische impact op de delicate flora en fauna van Tibet. De Chinese overheid probeert de gemoederen te bedaren met propagandafilmpjes en geluidsmateriaal waarin tot vervelens toe herhaald wordt hoe respectvol men omgegaan is met de flora en fauna van de regio. De praktijk ligt helaas enigszins anders. De betonnen constructie waarover de trein zich voortbeweegt snijdt het landschap in twee stukken. Het vee van de lokale boeren heeft enorm veel ruimte nodig om aan voedsel te geraken.

Door de aanleg van de treinroute werd het levensnoodzakelijk grondgebied van het vee op verschillende plaatsen gewoon gehalveerd. Om tegemoet te komen aan de verzuchtingen van de boeren werd de constructie om de zoveel kilometer voorzien van een doorsteek zodat het vee toch zijn ganse territorium kon bereiken. Ondanks deze oplossing bleek toch nog een deel van het vee de route terug naar huis via de smalle doorsteken niet meer terug te vinden en kwam om.

Smeltend permafrost

Een nog groter probleem is het feit dat grote stukken van de route over permafrost lopen. Permafrost is een permanent bevroren ondergrond waarvan het bovenste laagje af en toe ontdooit waardoor een moerassige laag ontstaat. Door het gewicht van de constructie kunnen gevaarlijke verzakkingen ontstaan. Men probeert dit tegen te gaan door deze laag kunstmatig bevroren te houden. Sommige wetenschappers maken zich met de opwarming van de aarde in het achterhoofd, zorgen over de toekomst van de lijn.

Terug in Lhasa

Wang Wei brengt ons tot bij een winkel waar we DVD’s kunnen kopen zodat we onze foto’s met elkaar kunnen uitwisselen. We logeren dit keer in een tof hotelletje aan de hoofdweg met aan de overzijde de achterkant van het Potala. Wegens het laagseizoen mogen we er overnachten voor slechts 80Y en we reserveren meteen twee nachten. De hete douche doet enorm deugd.

Mijn vrouw reserveert daarna meteen een tafel in hèt restaurant Majiami waar we Wang Wei en onze andere vrienden een maaltijd willen aanbieden. Het ligt midden in het oude gedeelte van Lhasa waar de Tibetanen in de meerderheid zijn en de Chinezen niet bepaald welkom zijn. Tijdig reserveren wordt aanbevolen als je zeker een gezellig plaatsje wilt. Je kan er kiezen uit een interessant aanbod uit de Tibetaanse, Nepalese en Indische keuken. De prijs ligt uiteraard wel wat hoger dan elders.

Hier eindigt ons Tibetaans – veel te kort – avontuur. Er resten ons nog twee dagen om te relaxen en op souvenirjacht te gaan in Lhasa. In feite beginnen we ons mentaal pas nu helemaal thuis te voelen. Acclimatisatie in Tibet duurt lang.

Nog één keer Potala

Eenvoudige laatste dag in Lhasa. We staan heel vroeg op om rond zonsopgang de activiteit rond het Potala te kunnen meemaken. Het loont werkelijk de moeite om zo vroeg op te staan en het pad rond het Potala te volgen (in klokwijzerszin!).

Zo kan je samen met de Tibetanen de gebedsmolens mee ronddraaien. Er heerst ‘s ochtens een mystieke sfeer rond de imposante rots waarop het Potala rust.
Het marktje met zijn twee mini stupa’s biedt een prachtige gelegenheid om het leven en de denkwereld van de traditionele Tibetanen te absorberen.
Voor souvenirs keren we terug naar Barkhor Street in het oude gedeelte. Daar vind je ondermeer de prachtige handgemaakte en kleurrijke sierraden, meestal uit steen ontworpen.

‘s Avonds bekijken we om af te sluiten nog een traditioneel Tibetaans dans- en zangspektakel.